‘Gelukkig heb je nog twee gezonde kinderen.’ Of ‘het is nu al langer dan een jaar geleden, het komt echt wel goed” Of ‘Het is beter zo, hij of zij was zó ziek.’ De intentie van deze opmerkingen is absoluut goedbedoeld. Degene die ze maakt wil de ander immers het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staan. Dat weet de ontvanger ook. Alleen zijn dit soort opmerkingen niet echt helpend. Want ja, ook na een jaar doet het nog ontzettend pijn. Misschien is het dan nog wel pijnlijker. En ja, natuurlijk ben je blij met je twee andere kinderen die gezond zijn, maar dat neemt niet weg dat de pijn om de lege plek iedere dag gevoeld wordt. En ja, natuurlijk was het voor hem of haar ook niet meer te doen omdat hij of zij zo ziek was, maar nu is er letterlijk leegte, een lege plek. Leegte die op geen enkele manier gecompenseerd kan worden.
ᗯᗩT ᘔEG ᒍE ᗪᗩᑎ ᗯEᒪ?
Afgelopen week hebben we met ouders gewandeld die hun kind verloren zijn. De leeftijden van de vijf overleden kinderen varieerden van 0 tot 36 jaar. Alle ouders hadden hun eigen verhaal. Waar het ene kind was omgekomen bij een verkeersongeval, had de ander kanker gehad, was er sprake van meerdere medische missers of was het kindje bij de geboorte overleden. De gemeenschappelijke deler is dat ze allemaal hun kind, waar ze intens van houden moeten missen. En dat doet onwijs veel pijn. Ook na een aantal jaren.
Ons doel van deze wandeling was om deze ouders samen te brengen zodat ze ervaringen konden delen, konden leren van elkaar en vooral steun en kracht konden vinden bij elkaar. Hebben wij de wijsheid om hiermee om te gaan in pacht? Zeker niet. Als er iemand is, die kan aangeven wat helpend kan zijn wanneer je deze ouders tegenkomt of spreekt op een verjaardag, dan zijn zij het zelf wel. Daarom hebben we de ouders tijdens de picknick gevraagd, wat helpend is. Ondanks de variatie in leeftijden van de overleden kinderen was er direct een heel duidelijk antwoord. “Blijf de naam van het overleden kind noemen.” Mijd het onderwerp niet op een verjaardag door te denken ‘Ik zeg maar niets, want anders worden ze misschien verdrietig.’ Niets is erger voor deze ouders dan dat de naam van het overleden kind niet meer genoemd wordt. Weet dat deze ouders ook na jaren nog heel graag over hun kind vertellen. En dat ze dit vol trots doen. Op deze manier blijft hun kind ‘ertoe doen’.
Wat zeg je dan als je op een verjaardag naast een ouder zit? Benoem iets alledaags en zeg ‘…. zou vast ook genoten hebben van deze voetbalwedstrijd op tv.’ Of ‘dit zou ook echt iets voor …. zijn om te doen. Of ‘…. hield toch ook zo van appeltaart.’ Mocht je dit lastig vinden dan kun je altijd zeggen; ‘Ik denk nog met regelmaat aan …….. Vind je het fijn om over hem of haar te praten? Weet dat ik graag luister.’ En wees dan vooral stil en luister, luister en luister.
Uiteraard is dit niet alleen van toepassing op ouders die hun kind verloren hebben. Dit geldt voor iedereen die een dierbare verloren heeft. Blijf de naam noemen…
Heb jij nog andere tips of ervaringen? Laten we elkaar inspireren.
No responses yet