Onlangs brachten we vijftien lieve mensen bij elkaar. Zij hebben allemaal hun partner verloren. Van heel recent tot iets langer geleden. Van jong tot wat ouder. Allemaal met een eigen verhaal maar tegelijkertijd ook met een gemeenschappelijke deler. Namelijk het verdriet om de persoon die er Afgelopen zondag brachten we vijftien lieve mensen bij elkaar. Zij hebben allemaal hun partner verloren. Van heel recent tot iets langer geleden. Van jong tot wat ouder. Allemaal met een eigen verhaal maar tegelijkertijd ook met een gemeenschappelijke deler. Namelijk het verdriet om de persoon die er niet meer is.

Wij mochten hen begeleiden in het afscheid van hun allerliefste. Dit keer brachten wij ze bijeen omdat we denken dat het helpend kan zijn om ervaringen met elkaar te delen. Niet om het zwaarder te maken, want het is al zwaar genoeg. Maar om te ervaren dat je niet alleen staat. Dat er meer mensen zijn die eenzelfde soort verdriet ervaren. Er werd gepraat over hoe je je hoofd leeg krijgt als het te vol zit. Maar ook wat je kunt doen als je volschiet en het maar niet lukt om je verdriet kwijt te raken.

We zijn gestart in de Mariakapel op de Tankenberg. Daar werd een kaarsje gebrand voor hun dierbare en werd de naam genoemd. Ook werd kort verteld waaraan iemand overleden is. Dit zorgde direct voor verbinding tijdens de start van de wandeling. Mensen zochten elkaar op, ook al kenden ze elkaar nog niet. Tijdens de wandeling was de verbinding voelbaar. Eรฉn van de deelnemers zei zo mooi aan het einde van de wandeling: โ€œIn het begin ken je vrijwel niemand, aan het einde van de wandeling voelt het alsof je familie van elkaar bent.โ€ Na het kopje koffie met iets lekkers werd door een aantal mensen telefoonnummers uitgewisseld. Dit zorgt er misschien voor dat mensen elkaar nadien nog eens opzoeken. Samen fietsen of wandelen is immers fijner dan alleen.

We vroegen ook in deze groep: โ€œWat kan iemand uit je omgeving voor je doen om het gemis draaglijker te maken?โ€ Het antwoord was ook dit keer unaniem. โ€˜Blijf de naam van de overledene noemen.โ€™ Niet alleen in de weken na de uitvaart maar ook in de maanden en jaren erna. Dat is zรณ helpend en fijn. Vaak denken mensen โ€˜ik begin maar niet over hem of haar, want dan zorg ik ervoor dat diegene verdrietig wordt.โ€™ Weet je wat nog veel verdrietiger is? Dat zijn of haar niet meer ter sprake komt op een verjaardag of tijdens een samenzijn.

Je kunt het verdriet voor een ander niet dragen, maar wel een klein beetje het verschil maken. Iedere dag opnieuwโ€ฆ doe je mee?

Categories:

No responses yet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *