Onlangs mochten wij de uitvaart verzorgen voor een hele lieve jonge vrouw. Ze was nog in de bloei van haar leven toen ze ziek werd en al snel bleek dat er geen genezing meer mogelijk was. Zรณ verdrietig. Niet alleen voor haarzelf maar ook voor haar omgeving. Ze was dol op haar paard en haar hondje. Die waren haar alles. Net als haar nichtjes en neefjes, waar ze als een tweede moeder voor was.
Eรฉn van haar nichtjes reed op haar paard. Daar was ze enorm trots op. Als haar nichtje meedeed aan een wedstrijd dan ging ze altijd samen met haar zus mee om te kijken. Ze vormden een echte drie-eenheid tijdens de verschillende wedstrijden. Daar genoot ze enorm van. Daarnaast was er iedere dag contact over haar paard. Ook met haar broer en zus vormde ze een drie-eenheid. Het kwam dan ook met regelmaat voor dat ze โs avonds laat nog contact met elkaar zochten via Face-time.
Ondanks het fijne contact vond ze het moeilijk om over haar naderende einde te praten. Dat onderwerp vermeed ze. Het was na haar overlijden dus aan haar familie om dit in te vullen op een manier waarvan ze dachten dat het bij haar zou passen. En dat is dus precies wat deze familie gedaan heeft en waarom we dit verhaal delen. Haar zus bedacht namelijk al vrij snel dat haar laatste rit, een rit met haar paard รฉn haar hondje zou moeten worden. Iedereen kon zich hierin vinden. De dag erna werd de paardenvrachtwagen dan ook blijk โspik en spanโ gemaakt. Om haar paard te laten wennen aan de rieten mand waar ze in zou komen te liggen, werd er vooraf alvast geoefend met een lege mand. Niets werd aan het toeval overgelaten.
Op de dag van haar uitvaart werd de rieten mand, waar ze in lag opgebaard, op een aantal hooibalen in de paardenvrachtwagen geplaatst. Vervolgens reden we naar de stal waar haar paard stond. Deze stond al klaar met een mooie deken over zich heen waarop verschillende rozetten waren bevestigd, die ze in de loop van de jaren samen gewonnen hadden. Haar nichtje begeleidde haar paard de wagen in, zoals ze dat altijd deed. Dit was echt een kippenvelmoment. Haar paard begon namelijk luid te hinniken toen ze naast de rieten mand stond. Dit hinniken werd vanuit de stal beantwoord door een ander paard. Die begon ook te hinniken. Het was alsof ze een gesprek met elkaar voerden. Echt heel mooi en aandoenlijk. Toen we wegreden stond er een haag met paarden.
En natuurlijk ging ze ook dit ritje samen met haar zus en haar nichtje maken. Net als bij iedere wedstrijd. Haar paard naast haar en haar hondje voorin op schoot bij haar zus. Bij het crematorium werd ze door haar paard en haar hondje begeleid tot aan de ingang. Dit moment zullen de aanwezigen maar ook wij nooit meer vergeten. Echt 10 lagen kippenvel. Haar hondje jankte toe ze de drempel overgedragen werd. Het was zรณ aandoenlijk. Soms is dat bijna niet in woorden te beschrijven. Zo ook nu.
Lieve familie, ondanks dat ze niet kon praten over haar laatste wensen hebben jullie haar het allergrootste en mooiste eerbetoon gegeven! Jullie zijn hiermee ook echt een voorbeeld voor anderen. Wij wensen dat dit jullie helpt in de verwerking van dit enorme verlies. Want wat zullen jullie haar missen. Haar broer zei nadien nog: โHet is zo jammer dat we haar bij leven niet meer hebben kunnen vertellen dat het zo zou gaan.โ Dat is misschien zo. Maar ondertussen is ze is er vast bij geweest en had zich geen mooier laatste ritje kunnen voorstellen. Er is echt meer tussen hemel en aardeโฆ toch?
Zowel de tekst als de foto zijn met toestemming van de familie geplaatst.
No responses yet