Het is 1 januari, het begin van het nieuwe jaar. Een jaar wat voor veel mensen begint met fijne vooruitzichten en goede voornemens na een nacht met weinig slaap. De telefoon gaat. Ik (Fardau) neem op. Aan de andere kant klinkt de stem van een jonge moeder. Haar dochtertje, van nog geen drie maanden oud, is overleden. Kippenvel over mijn hele lijf. Dan staat ook voor mij alles even helemaal stil.
Na weken ziekenhuis, willen de ouders haar graag meenemen naar huis. Ze hebben een mandje gekregen, waar het meisje in ligt. We bespreken de mogelijkheden om haar naar huis te begeleiden. Ze kiezen ervoor om het kindje in hun eigen auto mee te nemen, zoals ze ook zouden doen als het nog in leven zou zijn. Maar wel nadat ze mij beloofd hebben niet zelf te rijden.
Een kwartier na thuiskomst ben ik er ook. De ouders leggen haar voor de eerste keer in haar eigen bedje. In haar mooie kamertje, wat met veel liefde is ingericht tijdens de zwangerschap. Wat verdrietig, maar tegelijkertijd ook zo mooi dat dit kan.
De juiste woorden zijn niet te vinden maar vanuit mijn hart ben ik er voor deze lieverds. Er hoeven dan ook geen juiste woorden te zijn, omdat we van ❤️ tot ❤️spreken.
Samen praten we over de dagen tot aan het definitieve afscheid. Wat ik vooral benoem is dat ik het ze zo gun dat ze mooie herinneringen maken samen deze dagen. Momenten als gezin, thuis op de plek die zo belangrijk voor ze is. Een stukje wandelen, haar in bed nemen in de ochtend en samen met haar op de bank een serie kijken. Het bespreekbaar maken, ze vertrouwen geven dat ze mogen kiezen voor wat goed voelt.
Ze nemen mijn advies ter harte. Ondanks het verdriet zijn de dagen die volgen, ook dagen met fijne momenten samen. Vrienden en familie komen langs. Er staat een kopje koffie klaar mét een beschuit met muisjes. Want ondanks het grote verdriet is er ook een trots gevoel. Trots op hun prachtige meisje waar ze zoveel van houden. Voor altijd het mooiste engeltje…
Op de dag van het afscheid stap ik met een knoop in haar maag in de auto. Bianca belt om mij een hart onder de riem te steken. In dit geval heb ik het gezin alleen begeleid omdat het dan met z’n tweeën als overweldigend kan worden ervaren. Ik zeg tegen haar: “Dit is toch voor deze ouders niet te doen? Ik breng vanmorgen mijn jongste twee kinderen naar school. Maar zij moeten hun kind voor altijd wegbrengen.”
Na het afscheid zoeken we elkaar op om even samen een kop koffie te drinken en na te praten. Want natuurlijk ben ik ook geraakt door de situatie en het verdriet van de ouders en familie. Daarna trek ik mijn hardloopschoenen aan om even een rondje te gaan lopen in de natuur. Ik ben net op tijd terug om de kinderen van school op te halen. Die avond geef ik naast onze kinderen ook in gedachten het mooiste engeltje en haar ouders een knuffel. Soms is er zo weinig wat je kunt zeggen maar wel iets wat je kunt doen.
No responses yet