Ken je de uitspraak βMensen vergeten wat je hebt gezegd, maar niet het gevoel wat je hebt achtergelaten.β Dat is waar ik de hele week al aan moet denken in de aanloop naar het carnavalsweekend.
Mijn moeder (Bianca) overleed vorig jaar vrij plotseling, op de woensdag voor het carnavalsweekend. Op vrijdag stond net als ieder jaar het schoolcarnaval op de agenda. De lagere school staat tegenover het huis van mijn ouders en die ochtend zagen we al verschillende kinderen in mooie outfits langslopen. Altijd erg mooi om te zien. Mijn moeder vond dat ook altijd prachtig!
Een uur voorafgaand aan de optocht, ging plots de achterdeur bij mijn ouders open. De prins en adjudant van Carnavalsvereniging de WaterpΓΆnskes uit Tilligte stapten samen met hun partners (in alledaagse kleding) naar binnen om hun steun te betuigen. Het voelde voor hen niet goed om het huis van mijn ouders te passeren in de optocht, zonder dat ze vooraf waren geweest om mijn vader en ons te condoleren. βDat konβn wie nich over oons hart verkriegβnβ was wat ze zeiden. Mijn vader, die zelf oud-prins bij deze vereniging was, heeft het er nog vaak over gehad hoe fijn hij dit heeft gevonden. En ook wij vonden dit een heel fijn gebaar. Ze hadden dit niet hoeven doen, maar stonden er wel samen met hun partners.
Op zondag was de βgrote optocht van Tilligteβ, die ook altijd langs het huis van mijn ouders gaat. In de dagen ervoor kregen we vanuit de optochtcommissie al de vraag of we het op prijs zouden stellen wanneer ze de muziek ter hoogte van het huis van mijn ouders uit zouden doen. We vonden het fijn dat ze het vroegen maar waren gelijk eenduidig in ons antwoord: βTuurlijk niet, zet het juist nog maar wat harder. Ma zou ervan genoten hebben.β
Het moment waarop de optocht langskwam zal ik nooit maar dan ook nooit meer vergeten. Zowel alle leden van de Raad van Elf, als de Prins en de Adjudant deden hun steek af en maakten een buiging richting het huis waar mijn moeder opgebaard stond. Ik kan je bijna niet uitleggen wat dit met je doet als familie. De tranen van ontroering liepen bij mijn vader over het gezicht. Ook wij hadden de tranen in onze ogen. Voor hun misschien een klein gebaar, maar het gevoel wat ze ons hiermee gegeven hebben zullen we nooit maar dan ook nooit meer vergeten. Lieve mensen van Carnavalsvereniging de WaterpΓΆnskes, we zijn misschien vergeten wat jullie precies gezegd hebben maar niet het gevoel wat jullie hebben achtergelaten. Ik zal dit nooit maar dan ook nooit meer vergetenβ¦
Is deze uitspraak ook voor jou herkenbaar in zo’n situatie?
No responses yet