𝔐𝔦𝔧𝔫 𝔬𝔲𝔡𝔢𝔯𝔰 𝔤𝔞𝔞𝔫 𝔫𝔦𝔢𝔱 𝔪𝔢𝔢𝔯 𝔪𝔢𝔢 𝔫𝔞𝔞𝔯 𝔥𝔢𝔱 𝔫𝔦𝔢𝔲𝔴𝔢 𝔧𝔞𝔞𝔯…

Dit jaar waren er twee lege stoelen met Kerst. Mijn ouders (Bianca), waarmee we altijd Kerst vierden op Eerste Kerstdag, zijn het afgelopen jaar kort na elkaar overleden. Dat was best even een confronterend moment, ondanks dat we er samen met het gezin van mijn broertje toch een gezellige dag van wisten te maken.

De dag na Kerst hadden we afgesproken om het huis van mijn ouders leeg te halen. Ik was er in de weken ernaar toe onbewust meer mee bezig dan ik wou toegeven en merkte dat ik snel geïrriteerd was. Thuis zeiden ze; “Maak je toch niet zo druk. Als je je even boos maakt dan heb je dat huis in een halve dag leeg.” Maar dat was wat ik juist niét wilde. Ik wilde niet snel alles leeg. Daarom ben ik in de weken ervoor een aantal keren alleen in mijn ouderlijk huis geweest om stap voor stap afscheid te nemen van de spullen en van de verschillende ruimtes, die allemaal andere herinneringen oproepen. Dat was voor mij echt helpend. Nog één keer de gordijnen in mijn vroegere slaapkamer open en dicht doen, het geluid daarvan te horen Dat soort gekke dingen. Je sluit immers een periode af die onomkeerbaar is.

Terwijl ik door het huis loop ga ik in gedachten terug naar de gezinnen die we het afgelopen jaar begeleid hebben. Als eerste ploppen de gezinnen bij mij op met kinderen, die het afgelopen jaar op jonge leeftijd hun lieve papa of mama los moesten laten. Vervolgens gaan de gezinnen op volgorde van woonplaats één voor één door mijn hoofd. De één moet een kind of lief zusje missen, de ander een vader, moeder, opa/oma of echtgenoot/echtgenote. En iedereen gaat hier op een eigen manier mee om.

Toch is er ook een gemeenschappelijke deler. En dat is dat onze dierbare niet meer meegaat naar het nieuwe jaar. Hoe moet dit wel niet zijn voor de mensen die al langer geleden iemand verloren hebben? Want hoe verder je van dat jaar af bent, hoe pijnlijker het misschien wordt?

Ondanks dat mijn ouders in 2024 blijven, houd ik ze vast in mijn herinneringen. Ik blijf aan ze denken en blijf over ze praten. Wij delen dit verhaal omdat wij denken dat het helpend kan zijn om te blijven praten over de dierbaren die gemist worden. Niet alleen na hun overlijden maar ook in de maanden en jaren die komen. In een eerdere post over het verlies van een kind zeiden we al ‘blijf hun namen noemen.’ Besef je dat je door dit kleine gebaar dat geen enkele moeite kost, het verschil kunt maken voor mensen.

Wij kijken met veel dankbaarheid op het afgelopen jaar, waarin wij een vliegende start mochten maken met ‘Liefdevol Afscheid.’ Dit hadden we vooraf niet durven dromen.

Lieve families, dankjewel voor het vertrouwen. Jij bedankt dat je ons volgt. We hopen je ook het komende jaar te blijven inspireren door je af en toe een kijkje te geven achter het gordijn in de wereld van de uitvaart. Wij wensen in alle opzichten een goed 2025!

#liefdevolafscheid