Hij stond altijd voor iedereen klaar. Als er iets gedaan moest worden dan was zijn vaste uitspraak βdoar heb ik wa wat veurβ en voordat je het wist was de klus door hem geklaard. Nadat hij steeds vaker krachtsverlies ervaarde in zijn handen werd na veel onderzoeken de diagnose ALS vastgesteld.
Zijn vrouw en kinderen vertellen: βNaast dat we te horen kregen dat het ALS was, werd ook gelijk verteld dat hij vanaf dat moment terminaal ziek was. Er is namelijk nog geen medicijn waardoor er een kans op genezing is. Ook herinneren wij ons nog heel goed dat ze zeiden dat het rouwproces voor ons daarmee begonnen is. Rouw om het verlies van gezondheid en dat op 67 jarige leeftijd. We hadden al het vermoeden dat het wel eens ALS zou kunnen zijn, maar als de diagnose dan door de arts wordt uitgesproken dan komt dat keihard binnen.
De gemiddelde levensverwachting is rond de drie jaar maar het kan voor iedereen anders zijn. Ondanks onze verslagenheid is het ons gelukt om langzaam de draad, met vallen en weer opstaan, op te pakken en hebben we nog een hele fijne en dierbare tijd gehad samen. Al was deze veel te kort.
We hebben gelukkig goed kunnen praten over zijn afscheid. Dat was erg fijn. Daardoor konden we het doen op de manier zoals hij het graag wou. Zijn wens was om in plaats van bloemstukken geld in te zamelen voor de stichting ALS. Zodat anderen in de toekomst wel een kans krijgen. Echt iets voor hem. De collectebus puilde dan ook uit tijdens de condoleance en ook online is er gedoneerd. Hij moest eens weten.β
Ondanks dat hij doneren boven bloemen verkoos, verdiende hij het zelf om ook een laatste liefdevolle omhelzing te krijgen. Een omhelzing in de vorm van losse bloemen in een bloemenband rondom zijn kist. Aan de genodigden werd gevraagd om een losse bloem mee te brengen. Voorafgaand aan de afscheidsplechtigheid mochten ze deze bloem zelf een plekje geven in de bloemenband. Er ontstond een kleurrijk geheel. Deze laatste omhelzing, die hij zo verdiende, was een prachtig eerbetoon aan een prachtmens.
No responses yet