𝔼𝕖𝕟 𝕧𝕦𝕦𝕣𝕕𝕠𝕠𝕡…

Dat is hoe we het eerste halfjaar na onze start het beste kunnen omschrijven. Want wie zou voorspellen dat onze eerste uitvaart de uitvaart van mijn moeder zou zijn en de meest recente uitvaart die van mijn vader, had ik werkelijk voor gek verklaard. Toch was dit wat het was. Het is erg verdrietig om zo snel na elkaar mijn ouders los te moeten laten. Toch haal ik veel steun uit de gedachte dat ze nu weer samen zijn, want die twee konden niet zonder elkaar.

Naast een vuurdoop is dit een half jaar waar ik vooral met veel dankbaarheid op terugkijk. Ik ben onwijs dankbaar voor de samenwerking met Fardau. Ik had dit echt met niemand anders willen en kunnen doen. Door het overlijden van mijn ouders kregen we samen ‘het vuur aan de schenen.’ Natuurlijk wist ik wat we families bieden, maar doordat ik nu in korte tijd twee keer aan de kant van ‘nabestaande’ heb gestaan weet ik ook hoe het voelt om dit te mogen ontvangen. En dat is precies zoals ik gehoopt had dat het zou zijn. Lieve Far, ik ben zó trots op hoe jij het allemaal doet!

Wij zijn ontzettend dankbaar voor het vertrouwen van de lieve families die we hebben mogen begeleiden. Van jong tot oud. Doordat we een tijd heel intensief samenzijn met een familie, voelt het alsof we onderdeel van de familie zijn. Dat dit andersom ook zo voelt bleek wel uit de kaartjes en de aanwezigheid van verschillende families, tijdens de condoleance voor mijn vader. Dit heeft mij echt in positieve zin verrast, geëmotioneerd en geraakt. Het voelde echt als een warme deken. Dankjewel daarvoor!

Mijn vader was altijd erg druk met zijn tuin. De condoleance kon dan natuurlijk ook nergens anders plaatsvinden dan in de tuin, waar zijn vlijtige liesjes volop in bloei stonden. Gelukkig waren de weergoden ons goed gezind. Hoe donkerder het werd, hoe mooier het was. De uitvaart van mijn moeder was in de grote zaal van de Amanshoeve (zorginstelling waar ze woonde), met vooral persoonlijke inbreng en aan het einde een Absoute (ritueel Katholieke uitvaart). Mijn vader was onlangs gehuldigd omdat hij 50 jaar lang vrijwilliger was geweest in de kerk. Zijn uitvaart kon natuurlijk nergens anders plaatsvinden dan in zijn geliefde kerk. Net als bij mijn moeder met alleen maar persoonlijke inbreng en aan het einde een Absoute. Twee verschillende mensen, twee verschillende locaties maar uiteindelijk dezelfde soort uitvaart. Het is zó fijn dat dit tegenwoordig mogelijk is en de kerk hiermee instemt. Mede daardoor kijken we met een fijn gevoel terug op beide uitvaarten.

En nu? Op naar de tweede helft van ons eerste jaar met nieuwe uitdagingen. Zoals onze grootste uitdaging ‘nee zeggen.’ Dit hebben we de laatste weken ook af en toe moeten doen. ‘Nee’ tegen een familie die ons belde omdat er een geliefde overleden is. Dit omdat we de families niet de tijd en aandacht konden geven die ze verdienden. Na teleurstelling is er dan gelukkig ook altijd begrip. Toch is dit de juiste keuze, ook voor de familie zelf. Want uit eigen ervaring kan ik zeggen dat je alle tijd en aandacht verdient en vooral ook nodig hebt. Afscheid nemen is namelijk al zwaar genoeg.