𝕰𝖊𝖓 𝖑𝖆𝖆𝖙𝖘𝖙𝖊 𝖊𝖊𝖗𝖇𝖊𝖙𝖔𝖔𝖓

Onlangs mochten we het afscheid van een lieve man, vader en opa begeleiden. Zijn twee kleinzoons (16 en 19 jaar) waren hem alles. Wat heeft hij van hun genoten. En zij andersom van hem. Lekker samen sleutelen aan een brommer of solex, welke opa wil dat nou niet? Ze hebben veel van hem geleerd.

Toen hun opa in het verzorgingstehuis kwam te overlijden en overgelegd moest worden op de brancard, bedachten ze zich geen moment en boden direct aan om hem zelf over te tillen. Hun oma zei de volgende dag: “Dat moment zal ik nooit vergeten. Zo bijzonder.” En dat is het natuurlijk ook. Ga er maar aanstaan als kleinzoon. Het is voor hun ook impactvol, maar deze jongens twijfelden geen moment.

Toen we de volgende dag bij het huis van hun opa en oma aankwamen, om opa over te brengen voor de thuisopbaring, waren de kleinzoons al druk bezig in de tuin, samen met hun vader. Hun bus was gevuld met allerlei gereedschappen om ervoor te zorgen dat alles er spik en span bij zou komen te liggen. Gras maaien, heg snoeien, de werkruimte opruimen waar opa werd opgebaard. Niets was hun teveel. Dat het die dag ook nog eens erg warm was, deerde hun niet. Alles voor hun opa.

Toen we het tijdens het koffiemoment aan tafel kregen over het rouwvervoer en we aangaven dat het niet persé een rouwauto hoefde te zijn die de laatste rit zou doen, stelden we voor het in hun bus te doen. Het idee werd gelijk enthousiast ontvangen want dat zou toch wel heel bijzonder zijn. Onze voorwaarde was dat ze zeker moesten weten of de kist er in paste. We hadden het nog niet gezegd of ze liepen met een meetlint richting hun bus. “Past perfect! Dat gaan we doen. We zorgen ervoor dat de bus er die dag tip top uitziet.”

Op de dag van de uitvaart werd hun opa op een baar, door de noabers lopend naar de kerk begeleid met de kerkklokken als ‘eerbetoon’ op de achtergrond. Dat is ook voor ons altijd een kippenvelmoment. Maar het grootste eerbetoon hebben zijn kleinzoons hem gebracht door hun opa naar de natuurbegraafplaats te rijden. Kijkend in mijn binnenspiegel, zie ik twee trotse kleinkinderen met hun duim omhoog. Ik kan het beeld zo weer oproepen als ik eraan denk. Wat zal hun opa met een grote glimlach om zijn mond hebben meegekeken. Respect voor deze jongens. Een groter eerbetoon kun je als opa niet krijgen…toch?

Met toestemming van de jongens en hun familie delen we hun foto.