“Mag er geheime zender muziek gedraaid worden in de rouwauto, als wij meerijden?” Dat was de vraag die Marieke, de chauffeuse van de rouwauto, kreeg toen we een lieve moeder, schoonmoeder en oma naar de locatie voor de condoleance brachten. “Tuurlijk! Waarom niet?” Na een korte onderlinge afstemming leek ons dit een prima idee. Want wie heeft ooit bedacht dat het stil moet zijn in de rouwauto? Misschien omdat het anders niet waardig is voor de overledene? Zou kunnen. Maar in dit geval wisten we zeker dat deze oma het waardiger zou vinden dat haar kinderen genieten van de rit met haar en dit nooit meer vergeten, dan dat het stil is in de rouwauto.
Zo gingen we op weg naar de locatie voor de condoleance. Ik (Bianca) reed voor de rouwauto om deze te begeleiden. Kijkend in mijn autospiegel zie ik dat we onderweg best wat bekijks hadden toen we door een dorp reden. Want ja, muziek uit een rouwauto met twee breed glimlachende kleinkinderen voorin, trekt wel de aandacht. Als ik dan de vervolgens de reactie “Het was gaaf joh” hoor als ze uitstappen, dan kan ik een glimlach niet onderdrukken.
De andere twee kleinkinderen hadden al bedacht dat zij mee zouden gaan in de rouwauto op weg terug naar huis. Prima! Na de condoleance konden ze dan ook niet wachten om in te stappen. Fardau was er ook om de condoleance te begeleiden, maar had niets meegekregen over de muziek in de rouwauto. Geheel in stijl liep ze een eindje voor de rouwauto, voordat deze een eindje verderop mijn auto zou volgen. Op een bepaald moment hoorde ze harde muziek. Het eerste wat in haar opkwam was: “Wie zet de muziek nu zo hard, net nu er een rouwauto langskomt? Dat doe je toch niet?”
Toen ze vervolgens opzij stapte om de rouwauto na te kijken werd haar duidelijk dat de muziek niet uit de buurt maar juist uit de rouwauto kwam. Twee lachende kleinkinderen voorin. Hoe mooi! ‘Boer Harm’ klonk uit de rouwauto.
De dag van het definitieve afscheid namen opnieuw twee kleinkinderen plaats in de rouwauto. Hun moeders keken trots toe, toen de muziek klonk, voordat we wegreden. In een stoet reden we richting het crematorium. Als ik dan denk aan wat hun oma hiervan zou vinden dan denk ik dat ze dit niet alleen waardig maar vooral prachtig zou hebben gevonden. Eén ding weet ik zeker. Dit vergeten de kleinkinderen hun leven niet meer. En dat gun ik ze!
Oma zou niets anders willen dan dat haar kleinkinderen het ritje met haar, voor hun leven niet meer vergeten.
En daar konden wij ons helemaal in vinden. Hoe mooi dat de kleinkinderen mee willen in de rouwauto en dan ook nog eens hun eigen muziek mogen bepalen?
No responses yet