“Het kan een hele tijd duren voor je hart accepteert wat je hoofd begrijpt”

Ook jij kunt iemand helpen in verdriet!

Gisteren was ik (Fardau) bij een hele lieve, dappere moeder die een jaar geleden geheel plotseling haar dochter op 36-jarige leeftijd verloor. Om er ‘gewoon’ even te zijn, puur op gevoel. Ik was in de week van haar afscheid zijdelings betrokken doordat ik onder andere haar haren mocht doen samen met een lieve vriendin. Dit om ervoor te zorgen dat deze lieve echtgenote en mama van twee jonge kinderen, weer leek op wie ze was. Het afgelopen jaar heb ik op verschillende momenten aan hen gedacht. Hoe zou het nu met ze zijn? En met haar moeder?

In het geval van haar moeder is het misschien wel extra lastig. Als een jong kind sterft, staat het verdriet van de ouders centraal. Maar wat als je een volwassen kind verliest? De pijn en intensiteit van het verdriet bij het sterven van een kind is hetzelfde op elke leeftijd. Verlies overleven begint met het onder ogen zien van de werkelijkheid. Door het overlijden van haar kind, veranderde haar leven ook. Ook al lijkt dat op het eerste gezicht niet zo. Er is immers geen lege stoel in de avond tijdens het eten of een leeg bed omdat haar dochter niet bij haar thuis woonde.

Ik besloot haar moeder een appje te sturen met de vraag of ze het fijn zou vinden dat ik even bij haar langskwam. Ze reageerde direct, dat ik erg welkom was.  Nadat ik bij haar was geweest kreeg ik de behoefte om er iets over te schrijven omdat het delen van onze ervaringen wellicht ook voor jou helpend kan zijn. Want weet je? Ook jij kunt een zonnestraaltje zijn voor iemand in rouw.

Misschien herken je het wel dat je in de supermarkt loopt en iemand tegenkomt waarvan de partner, vader, moeder of misschien een kind is overleden. Het liefst draai je misschien het karretje om en doe je alsof je die persoon niet hebt gezien. Want, wat zeg je tegen die persoon? Heel begrijpelijk. Je wilt het graag goed doen en weet misschien niet wat je moet zeggen. Dan is negeren een oplossing, want diegene heeft je vast nog niet gezien. Maar weet je? Die persoon heeft echt wel gevoeld dat je hem of haar hebt gezien. Jouw goedbedoelde actie, is dan voor die persoon dan juist extra pijnlijk. Het aankijken en groeten in combinatie met bijv. een schouderklopje, het geven van een knuffel of het uitspreken van de woorden ‘ik merk dat ik niet goed weet wat ik moet zeggen’ is vaak al voldoende.

Ook voor deze moeder. Ook na een jaar. Op welke manier kun jij iemand helpen in verdriet? Het vinden van de juiste woorden is lastig. Je eigen angst zorgt er misschien voor dat je de ander niet opzoekt. Uitspraken zoals “het leven gaat door” zijn misschien helpend bedoeld, maar niet voor degene tegen wie je het zegt.  Het leven zal voor bijvoorbeeld voor deze moeder nooit meer hetzelfde zijn. Zeg niet hoe iemand zich moet voelen maar luister naar hoe de persoon zich voelt. Deze moeder gaf aan dat mensen niet iets hoeven te zeggen. Even langskomen voor alleen een knuffel is al genoeg.

We hebben gesproken over hoe zij haar dagen doorkomt. Voor haar staat de dag vooral in het teken van bezigzijn, om zo afleiding te hebben om niet te veel stil te staan bij het verlies. En dat is misschien ook het aller moeilijkste, de werkelijkheid van het verlies van haar dochter onder ogen te zien. Het kan een hele tijd duren voor je hart accepteert wat je hoofd begrijpt. Voor mensen in rouw is het belangrijk is om steun en hulp te vragen. Je kunt en hoeft het immers niet alleen te doen. Helaas komt het vaak voor dat mensen in rouw om hulp vragen en door de huisarts naar huis worden gestuurd met bijvoorbeeld antidepressiva. Natuurlijk is het zo dat deze middelen misschien helpend zijn maar dit is niet de oplossing. Rouw is geen ziekte. Rouw is geen depressie, maar een normaal gedrag van evenwichtige mensen (Manu Keirse). Stel de vraag “welke hulp heb je nodig” om samen te kunnen bepalen wat ook écht helpend kan zijn. En luister, luister, luister en luister. Steeds opnieuw.

Ook als iemand wat verder van je afstaat kun je er zijn voor iemand. Stuur een kaartje op dagen van verdriet, op de verjaardag van de overledene of soms zelfs zomaar. Vraag diegene om te vertellen over hun dochter, man of moeder. Wie was hij of zij? Schrijf een mooi verhaal of een herinnering voor de kinderen, de ouders of de partner waarin je vertelt wie hij of zij was of wat diegene voor jou betekend heeft. Dit zorgt voor een zonnestraal en een glimlach op het gezicht.  

PS: Dit verhaal is niet geschreven vanuit een oordeel, het is vooral helpend bedoeld. Ieder mens is anders, iedere ervaring is anders. Wil je meer lezen over rouw en verdriet? Kijk dan eens naar boeken van Manu Keirse.

Liefs Fardau & Bianca