Fardau heeft in de klas van haar zoontje Cees (6 jaar) voorgelezen uit het boek ‘Een boom vol herinneringen.’ Dit boek gaat over Vos, die een lang en gelukkig leven heeft gehad. Hij zoekt een mooi plekje in het bos uit en gaat daar dood. De andere dieren missen hun vriend en komen bij elkaar om mooie herinneringen op te halen. Zonder dat ze het doorhebben begint er een klein plantje te groeien op de plek waar Vos onder de sneeuw ligt. Bij elke herinnering wordt het plantje groter en mooier, tot er een enorme boom midden in het bos staat. Een boom vol herinneringen aan Vos.
Aan de hand van dit verhaal ging ze in gesprek met de kinderen. Op de vraag of kinderen al een ervaring hebben met iemand die is doodgegaan, gingen veel vingers omhoog. Iedereen die wilde, mocht kort over zijn of haar ervaring vertellen. Een aantal van hen hadden een opa of oma die overleden was. Andere kinderen hadden een huisdier dat was doodgegaan. Het gesprek was alles behalve ‘pietpraat.’
De kinderen waren van de eerste tot de laatste minuut geboeid en dat terwijl de spanningsboog aan het einde van de dag kort is. Met blosjes op de wangen werden er allerlei vragen gesteld. Mag een mens ook in de tuin begraven worden? Waar je ga je naartoe als je dood bent? Maar er werd ook veel verteld. Over opa die is dood gegaan omdat hij ziek was, een afscheid in een kerk waar een meneer met een borstel water over de kist deed en dat er 2 konijnen dood zijn maar dat ze gelukkig nu weer 2 nieuwe konijnen hebben.
De vingers bleven omhoog gaan, de les had nog wel een uur door kunnen gaan, maar het was tijd om naar huis te gaan. Als opdracht kregen de kinderen een houten hartje van Fardau mee. Op dit hartje kunnen ze de naam schrijven van iemand die dood is gegaan, versieren, geven aan iemand die ze lief vinden of op het graf leggen van iemand die begraven is. Er was ook een kind dat vertelde dat zij wat ‘as dat eruit ziet als zand’ van zijn oma thuis heeft en het bij het potje legt waar de as in zit.
En Cees? Die was maar wat trots dat zijn mama in de klas kwam om voor te lezen en met zijn klasgenoten te praten over de dood. Door het werk van Fardau praat hij geregeld met haar over de dood vindt hij het inmiddels al ‘zo gewoon’. Ook het overlijden van mijn moeder heeft hij van dichtbij meegemaakt. Pas geleden vertelde hij Fardau in de auto: “Later als ik groot ben dan ga ik bij jou en Bianca werken en ga ik in rouwauto rijden. Maar dat is dan wel een Lamborghini. Waar hij dat laatste vandaan heeft vraag ik me af. Denk dat er ook nog iets van zijn vader inzit. 
Heb je als leerkracht ook interesse dat we een keertje in de klas komen voorlezen? Stuur dan een mail naar info@liefdevol-afscheid.nl.
No responses yet